Marzenia

Za dwa tygodnie czterdziecha. Nie chcę robić podsumowań, chcę za to kreślić plany, marzyć. Jak moje dzieciaki, jak młodzi, jak niepoprawni marzyciele.

Średnia jest w Montrealu, na trzytygodniowej wymianie szkolnej. Spełniło się jej marzenie - zobaczyła śnieg. Zachwyca ją wszystko: ludzie, miasto, dziewczynka która ją gości, lodowisko, sama nie wiem co jeszcze, bo nie ma czasu na rozmowy z mamą, widzę tylko, że podczas rozmowy na skypie oczy jej się kręciły dookoła głowy.
Cieszę się, bo teraz właśnie powstają zalązki jej prawdziwych, mądrych marzeń.

Najstarsza napisala do mnie na twarzoksiążce - kuku mamusiu, jestem w Mediolanie, wlaśnie wróciłam z Wenecji. Oglądam jej zdjęcia i ... zakochuję się w nich. Najstarsza też ma swoje marzenia. Pracuje, rysuje, maluje, bo chce zmienić kierunek studiów. Wspieranie jej w tych marzeniach nie przychodzi mi łatwo, bo wiadomo - lepszy wróbel... Córeczko - ładuj tą energię do kieszeni, walizek, do butów nawet. I niech Ci się ją uda wykorzystać pod pędzlem.

A moje marzenia? No wiadomo: zdrowa, szczęśliwa rodzina, udana itede itepe. Więcej polotu - no dobra - fajniejsze i głębsze relacje z dziećmi, mężem. No a takie całkiem odleciane? Zastanawiam się od wczoraj. I mam: stworzenie kliniki w Senegalu, wlaściwie oddziału chemioterapii dla najbiedniejszych mieszkańców.
No to pojechałam teraz z tym marzeniem...