Spadki formy; upadki Armstronga

Przeczytałam dwie książki Lanca Armstronga ("Mój powrót do życia" i "Liczy się każda sekunda"). On także miewał napady paniki w zw. z ewentualnością wznowy. Zaimponował mi prostota, z jaką o tym pisze. Bo ja bardzo się tych incydentów paniki wstydzę - szkodzą one mojemu imidżowi siłaczki/wojowniczki ;) Bez sensu, prawda?

Armstrong przyznaje się, że bywał wtedy nieznośny dla otoczenia, robił dodatkowe badania, wykonywał pewne czynności w sposób kompulsywny lub wręcz przeciwnie, rezygnował z aktywności i zapadał w stan bliski letargu. Zwłaszcza w pierwszym roku po zakończeniu leczenia.

Mam podobnie. Przed lękiem uciekam. Dosłownie - idę pobiegać. On wsiadał na rower. Udowadniam sobie w ten sposób, że jestem zdrowa. Gorzej, jeśli trafi się dzień taki jak dzisiaj. Spadek formy, temperatura 35 stopni i duchota nieziemska. Zamiast zamierzonych 40 minut ciągłego biegu daję radę zaledwie 3 razu po 10 minut. I leje się ze mnie. Później przez pół dnia powraca do mnie pytanie - co się za tym kryje? Czy tylko pogoda???

Ech, dobrze, że Armstrong napisał te książki. I szkoda, że nie ma już szans na wygranie po raz 8 Tour de France.